μα εδώ ποιος πέθανε•
και δεν είναι το πότε
μα το πώς•
δεν είναι
ο σπουδαίος διάσημος
μα ο σπουδαίος που πέθανε άσημος•
δεν είναι
η ιστορία
των κρατών
μα οι ζωές των ανθρώπων.
Οι μύθοι είναι όνειρα,
όχι ψέματα,
και η αλήθεια αλλάζει
καθώς αλλάζουν
οι άνθρωποι,
και σαν στεριώσει η αλήθεια
οι άνθρωποι θα
πεθάνουν
και
το έντομο
και η φωτιά και
η πλημμύρα
θα γίνουν
αλήθεια.
ΓΕΡΟΣ ΝΕΚΡΟΣ Σ’ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ
μα μοιάζει εξίσου αληθινό,
κι όταν ιδιοκτήτες γεμάτοι σκουλήκια
βροντάνε για το νοίκι
τρώω καρύδια μέσα στο τσόφλι
της απομόνωσής μου
κι αφουγκράζομαι για πιο τρανούς
τυμπανιστές·
και είναι εξίσου αληθινό, αληθινό εξίσου
με το μασημένο σπουργίτι
στο στόμα της γάτας, ψελλίζοντας
ένα άθλιο
άχρηστο επιχείρημα·
ανάμεσα απ’ των ποδιών μου τα δάχτυλα χαζεύω
τα σύννεφα, τις θάλασσες του έρημου
τάφου…
και ξύνω την πλάτη μου
και σχηματίζω ένα φωνήεν
καθώς όλες οι χαριτωμένες μου γυναίκες
(σύζυγοι κι ερωμένες)
διαλύονται σαν μηχανές
μέσα σε ατμό της θλίψης
για να εξατμιστούν σαν έκλειψη·
το κόκαλο είναι κόκαλο
μα τούτο το πράγμα πάνω μου
σαν σκίζω του παραθύρου τις κουρτίνες
και περπατώ σε εγκλωβισμού χαλιά,
τούτο το πράγμα πάνω μου
σαν λουλούδι και σαν γιορτή,
πιστέψτε με
δεν είναι θάνατος και δεν είναι
δόξα
και σαν τους ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη
γίνεται εχθρός
σταλμένος από τον ουρανό
ενάντια σ’ έναν άνθρωπο·
…τούτο το πράγμα πάνω μου,
θεέ μεγαλοδύναμε,
τούτο το πράγμα πάνω μου
σερνάμενο σαν φίδι,
τρομοκρατώντας την αγάπη μου για το συνηθισμένο,
που κάποιοι ονομάζουν Τέχνη
κάποιοι Ποίηση·
δεν είναι θάνατος
μα ο θάνατος θα λύσει την ισχύ του
κι όταν από τα γκρίζα χέρια μου
θα πέσει η τελευταία απελπισμένη μου πένα
σε κάποιο φτηνό δωμάτιο
θα με βρουν εκεί
και ποτέ δεν θα μάθουν
το όνομά μου
το νόημά μου
μήτε τον θησαυρό
της διαφυγής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου