Δ. Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ - Εν Πάτμω Ι.

Η μικρά σκέψις ως κρώζον πτηνό
εκ του ύφους σκοπεύει τη σάρκα
το ξηρό δέντρο
η σκληρή πέτρα που ελαξεύθη
απ' το ακαταμάχητο όνειρο
και στην Πάτμο ανεστράφη η καρδία
και μαράθηκε το άνθος το πικρό

Ω ξηρό δέντρο διάφανο
δια να βλέπομεν άστρα
δια να βλέπομε πίδακες κίτρων
και εις κόπρον αλόγων
σπόρους δασών
δια να βλέπομε σύννεφα
και ρομφαίες ψιθύρων

Η στενωπός εκ της καρδίας κατέβαινε
κι ανέβαιναν αύρες
ως διάφανα όνειρα
κι από των παραθύρων τα ολάνοιχτα βλέφαρα
έχυναν μέσα
γλυκείς στεναγμούς των αγίων

Γραίες εβάδιζαν, παιδία
επί του λιθοστρώτου έγραφαν τους ήχους
του μέλλοντος
οι όρχεις των λάμποντα νούφαρα
έπιναν τα λιμνάζοντα ύδατα
ενώ τα φύλλα εδρόσιζαν
τα γόνατα των απομάχων

Και η μικρά σκέψις
μη ομοιάζουσα πλέον με πτηνό
απέκτησεν ιριδισμούς που έφεγγαν
και ούτω αι καρδίαι του πλήθους
ωμοίαζαν με κατοικίες αλιέων
τη νύχτα

Και όπως του φοίνικος
ο χρόνος αφαιρεί τους κλάδους
και ανέρχεται ο κορμός του
εν μέσβ ηλίου και ανέμων
της διανοίας παρομοίως
συνέβη η άνοδος.