ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΙΑ
Με το τελευταίο τσιγάρο στα χείλια
ξοδεύω ξοδεύω καπνό
μαζεύω μαζεύω σκοτάδι
πάνω σε σάπια σανίδια
σάπια φύλλα διαβάζοντας
ενός καταλόγου τηλεφωνικού
για μη βλέπω από ποια αφασία της φύσης
πρόβαλλε πάλι αυτή η ήττα
με μιαν άπτερη Νίκη ισορροπώντας
ύστερα από έναν αγώνα σφαιρικό
άφησε μόνο αυτόν το μικρό οδηγό
ενός περίπλου
γύρω από τον ακρωτηριασμό
της Καλής Ελπίδας
και μιας υστερικής περιπλάνησης
στις νευρασθένειες της Ιστορίας
νύχτα που προχωρεί ως το κόκαλο
πέρασε μόλις τη μαλακιά καμπή του αυχένα
κι ως το κάτεργο της ναυτίας
σατανικό τυπογραφείο της αμνησίας
από τόσα κοντά όντα
τυπώνοντας φτηνά αντίτυπα ουτοπίας
τα μέλη όλα λαδώνοντας
αυτού του μεταλλικού φαντάσματος
τόσο φαντασμαγορικό
σ' ένα χωρίς φως ξέφωτο
δέκα νεκροταφείων να μην έχουν δωμάτιο
εσύ όνομα
και τώρα ανάμεσα στο πάτωμα και τη σκόνη
εκεί που τα πράγματα ρίχνουν τη λίγη σκιά τους
από μέλλον και παρελθόν και μια πόλη φορμόλη
πας να ξεφύγεις στον πιο στενό χώρο
στο σωλήνα της τουαλέτας
στην τρύπα του ποντικιού
κι επαναλαμβάνεις αυτόν το μηδαμινό ρόλο
σ' αυτόν τον μηδενικό κόσμο
έτσι σαν το ποντίκι μια ζωή μέσα στην τρύπα
κι απολαμβάνεις τη συνήθεια του τρωκτικού
το ξυνισμένο ξενύχτι του νεροχύτη
τώρα που όλα διορθώθηκαν κι οι βρύσες δε στάζουν πια
μόνο η τελυταία λάμπα θυέλλης
κουνιέται μέσα σε μια χιονοθύελλα
αρκτικής εξερεύνησης
πάνω από κοιμητήρια ποιήματα
αποτσίγαρα
νεύρα του πάγου από νωτιαίο μυελό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου